Als ik op mijn kalender kijk, zie ik dat er voor de zomer (nog) diverse gasten geboekt hebben.

In juni mensen uit Spanje en in juli uit Finland en in augustus uit Italië..

Wat gaat de grote vakantie ons bieden.

Gaan deze vakanties door ?

Hebben jullie al iets geboekt ?

Of wachten we massaal op de uitspraken van Mark Rutte.

Niemand weet wanneer deze nare periode voor de hele wereld echt over is.

We zitten allemaal vast op onze eigen vierkante meter en doen ons best om daar wat van te maken.

We hebben allemaal te maken met een vorm van quarantaine.

Onze eigen kinderen komen ook niet meer op visite en wij ook niet meer bij hun.

We hebben te veel mensen om ons heen die een risicofactor zijn.

Dus nee, we houden ons aan de regels. Hoe shit het ook is.

Dat betekend ook… Geen kleine kinderampjes meer om je nek die zeggen …Oma.. . ik hou van jou.. Of I love you..

Door de telefoon en de live beelden is het toch heel anders als mekaar even lekker vastpakken…..gewoon dichtbijelkaar, samen zijn!!!

Totdat ik van mijn schoonzus Joke hoorde, dat ze naar haar kinderen was gegaan en voor het raam is gaan staan en daar hun kleinkinderen een kus hebben gegeven..

Ook hebben ze daar gek gedaan schreef ze.

De kinderen moesten erom lachen…

En dan smelt je weer… zei ze erachteraan.

Dit was voor mij een eye opener en ik zei tegen haar wat een goed idee joh!!

Ik vertelde het aan Nico.

Hmmm..

Ok, ik begreep dus, dat we daar niet heel gek hoefde te gaan staan doen.

Hahaha..

Ok, maar…….

We kunnen daar wel wat kleinigheidjes afgeven toch?

en elkaar ff in de poppetjes van de ogen aankijken.

Lichaamstaal aanvoelen..

Gewoon zomaar….

Nou dat gaan we dus doen

We halen wat leuke bloemen voor de meiden.. Wat lekkers voor de mannen en voor de kinderen een klein speelgoed dingetje.

Owh. Ja echt leuk om te doen.. Ik was er zelfs een beetje zenuwachtig van.. Stom he?

We begonnen bij onze zoon Roby samen met Felicia en Elijah.

We liepen achter om en tikte op Elijah zijn slaapkamerraam.

Verrast keek hij ons aan en deed zijn raam open. Hey… opa en oma… !!!

Ha zo lief.

En we hielden toch de gepaste afstand.

We gaven het cadeautje en ook de chocolade medaille voor om zijn nek dat hij onze allerliefste kleinzoon is.. En ook de nummer 1 Corona winnaar.

4 jaar en dan moet je deze wereld met het virus allemaal maar snappen.

Hij liet ons van alles zien.

Posters aan de muur die nieuw waren opgehangen, de prachtige LEGO doos van andere oma..

Maar het gekke was ook dat ik zag dat hij alweer veranderd was in die korte periode.

Wijzer, ouder…

Wat zal er door die kleine bolletjes heen gaan in deze periode.

Jaaaa we missen elkaar.

Wat een mannetje…

Zo hebben we daar even staan kletsen. Roby en Felicia ook op zijn kamertje. Hij genoot van alle aandacht.

Nou ja dat was best ff gezellig..

Dat kunnen we wel wat vaker gaan doen..

Tja hoelang gaat dit nog duren toch?..

Nu gaan we naar onze dochter Jaimy samen met Raoul en Jayden.

Die wonen in een flat dus we liepen een stukje over de galerij en ook voorbij het keukenraam.

Volgens mij hadden ze ons al gezien.

We belden aan om onze aardigheidjes af te geven.

Jaimy deed de voordeur open en tegelijkertijd ging ook het daarnaast gelegen keukenraam open.

Die kleine aap was al op het aanrecht geklommen en in een rap tempo het raam open gedaan.

Jaimy ziet ons staan.. en je gelooft het niet.. Ze schiet vol en begint te huilen en zegt……

Wat is dit een rare situatie !!!!!

Ik ben al die weken heel sterk en positief maar nu ik dit zie..!!!!

vind ik het allemaal zo raar en zo gek.

Ze stond heftig de tranen weg te vegen die over haar wangen rolde..

Ach echt heel aandoenlijk, die stoere Jaimy… Dit hadden wij niet verwacht.

Shit.. We moeten afstand houden maar hoe graag hadden we nou naar elkaar toe gevlogen en mekaar eens heeeeerlijk geknuffeld.

Hoe koel kan je dan zijn in het dagelijkse leven als je weet dat alles gewoon goed is en dat alles gewoon doorgaat…

Gewoon iedereen zondag gezellig bij opa en oma komen.

Zondagmiddags met de kids het bos om de hut verder bouwen.

Maandags gewoon samen sporten.

Dat er Dinsdags avonds gewoon bij ons gegeten wordt.. Donderdags gewoon een bakkie koffie drinken samen met mekaar. Lunchen.. Ff naar de kringloop..

Nee, zo zie je maar… dat is dus niet gewoon.

Zomaar ff oppassen, kids uit school op halen.

Over.. Klaar.. Mag niet.. Kan niet..

Nu kan je pas zien wat voor een waarde dat heeft… wat zo dood gewoon leek.. En wat nu zeer zeer bijzonder is.

Ineens staan we dan allemaal met tranen in onze ogen.

En beseffen we ook ineens wat een ongelooflijke situatie dit is.

Hoe kan zo’n klein onzichtbare gemene bacterie de hele wereld in zijn macht hebben.

Heel sneacky doet hij zijn werk.

En dan schiet er weer door mijn hoofd… We zijn er allemaal nog.

We zijn allemaal nog gezond.

Hoe verschrikkelijk is het voor al die duizenden mensen die dit niet meer kunnen doen.

Raoul was toevallig op zijn iPad met zijn moeder aan het live bellen en liet aan zijn moeder de situatie zien op de galerij.

En Nicky, onze verstandelijke beperkte zoon, was ook zo schattig die zei, jullie huilen van geluk hè.

Ja man.. wat houden wij allemaal van elkaar hè, maar doordat nare virus kunnen we elkaar nu niet knuffelen en moeten we afstand houden.

Daar staan we dan met z’n allen.. Wij op de galerij, en zij met z’n drieën voor het raam in de deuropening van de flat.

Toch was het heel gezellig en na een half uurtje namen we weer afscheid van elkaar.

Yess….. dit was een doodgewone zaterdag maar deze zaterdag gaan we nooit meer vergeten met zijn allen.

Wordt vervoldt 🧡…..

Delen wordt zeer gewaardeerd.