Het is zondagmorgen als ik mijn bed uitstap en meteen naar mijn mobieltje loop om te kijken naar het nieuws.

Want het is zeer spannend in de hele wereld, maar nu ook echt heel dichtbij…..
Normaal denk ik altijd, jee wat erg wat daar gebeurt in het buitenland dan loop ik er even mee te malen in mijn hoofd maar daarna kan ik het loslaten maar nu…. is het verschrikkelijk dichtbij.

Ook het kleine Nederland is onder zware druk.

Het lijkt wel een hele enge griezelfilm. En wij spelen daar allemaal in mee.
Neeeee.. Aub niet een hoofdrol.

Een film met mondkapjes, handschoentjes, blauwe en witte pakken, ziekenhuizen, beademingsapparaten, griezelig angstig om elkaar heen draaien en weglopen.. Brrr..
Dan komen de cijfers weer binnen van het RIVM. Afschuwelijk.
Gebeurd dat echt joh.

Zo deed ik dat zondag dus ook, even een update van Nederland.

Maar dan zie ik dat we een aanvraag binnen krijgen via Airbnb van 2 jongelui uit Nederland, die tijdelijk even woonruimte zoeken.
De aanvraag begint met, misschien kunnen wij elkaar helpen in deze Corona tijd.

Ze waren samen op reis naar een prachtig ver land, maar moesten om diverse dingen te regelen even terug naar Nederland.
Maar omdat de hele wereld nu stil ligt en ze de reis niet meer kunnen hervatten, zoeken ze woonruimte voor deze, hopen we, korte periode.
Ze zegt erbij dat ze om onze bestaande reserveringen heen wil boeken.
Dan kunnen ze zolang wel ff ergens anders heen.

Dat klopt.
We hebben drie reserveringen staan voor de aankomende 2 maanden.

Ik ga het samen met Nico overleggen en kijken wat we met deze drie reserveringen gaan doen.
Ik weet haast wel zeker dat ze niet meer willen/kunnen komen.

Ik ga meteen met de eerste gast chatten en vertellen dat het zwembad dit jaar niet gevuld kan worden, ivm de Corona, terwijl ze daar specifiek om gevraagd hadden.

Ze begrijpen het en had ons al willen berichten. Ze vinden het heel erg jammer dat de reis niet door kan gaan, ze hadden zich er enorm op verheugd, maar ze komen zeker weer bij ons terug voor een nieuwe reservering.

En zo spreek ik ook met de andere twee gasten een andere datum af in verband met deze nare periode.
Voor al deze gasten zou het dus echt hun vakantie betekenen, maar op zo’n park waar eigenlijk alles helemaal stil ligt is het niet leuk meer.

De nieuwe gast noemt zelf een bedrag waarvan Airbnb meteen hun servicekosten eraf trekken en als wij dan onze kosten er nog van af trekken blijft er niet veel over.
Maaaaar… ze schrijft erbij dat haar man erg handig is.
Dus wij dachten meteen…. dan gaan we akkoord met het bedrag en als deze meneer onze chalet dan gaat schuren en schilderen, nou dat zou geweldig zijn.
Dan maken we van de nood een deugd en kunnen we elkaar helpen.
Ik chat haar dat we akkoord gaan met het bedrag en vraag of haar man dan ons chalet wil schilderen en dat vindt ze een super mooie deal.

Weet je, zo wordt er toch ook voor ons, een stukje vaste lasten doorbetaald.

Ze geeft mij haar telefoonnummer en ik bel haar op.

Dan horen we, dat ze op dit park met nog 2 mensen heeft afgesproken, die ook ieder een huisje verhuren, en ook voor hetzelfde bedrag.
Owh owh..

De telefoon staat open en Nico luistert mee en doet met gebarentaal dat ze dan niet hoeven te schilderen.
Whahaha…. Die Nico…

Ik gooi ook alles in de strijd..
En zeg tegen haar dat we een super mooi huisje hebben.
Dat ligt aan een weiland met een mooi uitzicht en ze er zeer veel privacy hebben.
Tuinkamer etc.. etc. Ik zeg er nog bij, je hoort hoe trots ik er op ben en ik vind zeker dat je ook bij ons even moet komen kijken voordat je een beslissing neemt.
Ze moet er wel om lachen…

Oké we spreken af dat ze eerst de twee andere huisjes op het Park gaat bekijken en daarna komt ze bij ons.

Yesssss…

Het wordt een moeilijke strijd want wij weten dat de andere twee huisjes luxer zijn en groter en aan de buitenkant natuurlijk alles prachtig.
Maar als je gaat voor de rust en je privacy en gezellig en knus..?
Ja dan moet je bij ons zijn, dus ik dacht supermooi… eerst daar naartoe en dan bij ons kijken.. Hihihi..

Op de afgesproken tijd halen we ze op en lopen we naar het huisje.
Heel raar we kunnen ze geen hand geven en allemaal anderhalve meter van elkaar afblijven.

Ik vertel nog een keer hoe tots we zijn op ons huisje en Nico moet mij afremmen en zegt ho, ho, niet zo enthousiast.
Ik moest er zelf om lachen en dat konden zij gelukkig ook.

Als we bij het huisje aankomen,
zeg ik een beetje beschaamd…
Kijk, je kan zien dat het een flinke lik verf nodig heeft.
Ze knikken en wij doen de tuin poort open en dan zien ze de tuinkamer.

Ik hoor OK!!

We zeggen.. Gaan jullie samen maar even rustig alles bekijken dan komen we over 10 minuten bij elkaar en dan horen we graag wat jullie ervan vinden.

Ja toch? dat zou ik zelf ook fijn vinden even samen privé kunnen zeggen, dat wel en dat niet, en…. Oh maar dat is geweldig!!!!! Hahaha..

Na deze 10 minuutjes lopen we terug naar het huisje en ze komen er ook net uit.
Dan zegt zij… nou ik snap het hoor, je mag zeker trots zijn op dit huisje.
En ook… Wat een heerlijke privacy heb je hier.

Ze kijkt me aan en zegt..
Jaaaa… Dus heel graag!!!!

Ik zeg meteen OH.. Wat leuk!!

En dan zegt ze er achteraan….. Misschien gaat mijn vriend zich wel vervelen door het coronavirus en komt hij een blik verf en een kwast ophalen.
Nou jaaaaa….

We weten niet wat we horen en zijn er heel blij mee.

Zowiezo natuurlijk, dat ze gekozen hebben voor ons huisje..
Wauwww.. Supertrots.

Wordt vervolgd…. 🧡…