Blog 39

Wat ik vorige week al vertelde… de stedentrip in Rome heeft een vervolg.

Na het Colosseum verhaal zijn we ook nog een dagje naar Villa Borghese gegaan.

Ik vind tekenen en schilderen heel erg leuk en Nico zijn vader had een schilders ezel gemaakt voor op mijn schoot.

Stoeltjes mee en hupsakee..

Je voelt je net een Bob Ross..

En op deze zonnige middag gingen we lekker in een hoekje zitten in de schaduw met het uitzicht op het prachtige park en de Villa.

Heel rustig aan begon ik te schetsen..

 

Maar helaas, we waren er niet alleen en al heel snel kwamen er mensen achter me staan om mee te kijken.

Ik hoorde ze smoezen in het Italiaans maar begreep er helemaal geen snars van.

Ja… . bella bella… Nou dat woordje kende ik inmiddels wel.

Hahaha…

Heel graag wilde ik weer weg hier.

Nee dit was niets voor mij met al die kijkers over mijn schouder.

We gingen andere plannen maken.

Zullen we gewoon lekker gaan rondneuzen in het centrum van Rome en kijken wat we allemaal tegenkomen aan fonteinen en mooie gebouwen, winkeltjes, straatjes, bloemen, balkonnetjes, terrasjes, eettentjes, oude cultuur, mensen kijken..

Ja ok.. dat gingen we doen.

Al snel waren we in het centrum en parkeerde we de auto.

Filmcamera lieten we maar in de auto.. Zo’n gesleep..

Op slot. Check check dubbel check. Klaar.

We waren echt twee toeristen.

Allebei nog zo blank als wat, in onze korte broek en een luchtig t- shirtje.

Teenslippertjes aan..

We zagen een groot plein voor ons met een gigantische leuke gezellige en zeer drukke markt.

Maar voordat we daar naar toe liepen werd onze aandacht getrokken aan de linkerkant van de straat.

We zagen mensen staan bij een groot openenslaand dubbel vensterraam.

Daarbinnen stond een Italiaanse man met hamer en beitel mooie houtwerken te maken aan stoelen en banken.

Wauw..Super leuk om te zien.

Dat zijn die gezellige dingetjes wat je graag wil zien als je op vakantie gaat.

Nadat we daar even hebben staan kijken, lopen we richting het marktplein.

En toen gebeurde het… voordat ik wist wat er gebeurde voelde ik een harde stomp tegen mijn tas, dan een harde ruk aan mijn linkerschouder en zag op een brommertje twee jongens keihard voorbij mij rijden en ik zie mijn Bordeaux Rode Dik gevulde tas bij de achteropzittende jongen onder zijn arm slingeren..

Foetsie…. NEEEEE.. NIEK!!!!!

Ik stond nog stom te kijken van Schrik…

Als aan de grond genageld.

En in de andere seconde.. zie ik ook dat Nico zonder wat te zeggen er keihard achteraan holt.

Het brommertje rijdt richting de grote mensen menigte en daar zie ik Nico in verdwijnen.

Daar achteraan zie ik nog een brommertje verdwijnen met een oud mannetje erop. Die hoorde er vast bij.

Allemaal boeven.. Hele bubps bijelkaar..

HELP!!!!!!!!!

Minuten lang stond ik daar op dat plein en wist niet wat er gebeurde tussen die menigte.

Ik rilde als een rietje.

Komt Nico ooit nog terug dat was het allerbelangrijkste.

Tas maakte me niks meer uit.

Ineens komt dat oude mannetje op dat brommertje weer terug, richting mij en begint Italiaans te praten waar ik helemaal niets van snapte, hij zag mijn ontredderde gezicht en tranen in mijn ogen.

Hij gaat over in gebrekkig Engels en geeft mij een briefje lira’s en hij zegt dat we naar de Nederlandse ambassade moeten gaan.

En als jou ” amigo ” terug is, wij naar hem moeten komen. Met gebaren zegt hij om de hoek, en nog een hoek.

Als verdoofd stond ik een beetje ja te knikken maar bleef om me heen kijken.

Waar is Nico.. Verloren stond ik daar in Rome met Helemaal Niets meer.

O Nico. Aub waar ben je?

Toch niet in elkaar geslagen he?

En Godzijdank,.. ineens kwam Nico weer op dagen met een bezweet rood hoofd en al… Nee… schuddend kwam hij naar me toe lopen.

Met andere woorden ik heb de tas niet te pakken kunnen krijgen.

Heerlijk hij was er weer..

Ja en dan wordt de tas toch ineens weer wel belangrijk. 🙈🙈

Oh dit was echt heel heel heel erg.

Wat ik vorige week al schreef, al ons contante geld voor de hele vakantie zat in deze tas en onze paspoorten en het rijbewijs en alle benzinebonnen, de autosleutel..

Echt Alles.

En wat ook heel erg was, mijn sigaretten en aansteker

Ik had nu echt een vriendje nodig.

Maar alle vrienden waren weg.

We konden zelfs de auto niet meer in.

 

Ik vertelde Nico van het mannetje en de lira’s die ik gekregen had.

We gingen dus eerst op zoek naar de Nederlandse Ambassade.

Met de gekregen lira’s van het oude mannetje konden we dus het openbaar vervoer pakken.

We waren aan het juiste loket.

Alles uitgelegd in het Engels.

We vroegen of ik naar mijn eigen bank mocht bellen in Hilversum om spaargeld op te nemen.

Maar wat denk je..

We konden geld voor de terugreis krijgen

Ze vonden het belachelijk dat we onze reis gewoon verder gingen voortzetten dus nee geen vakantiegeld meer.

Nou ja zeg het is toch ons eigen spaargeld.

Wie bepaalt dat ik dat niet mag opnemen?

Er was geen speld tussen te krijgen. Ik zou geld krijgen voor de terugreis. En dat was het.

Owhhh wat erg…

Dagvakantie…

Gelukkig hadden we elkaar nog, en we hielden elkaar ook stevig vast zodat niet een van ons ook meegenomen zou kunnen worden.

Zo geschrokken waren wij.

Ineens schoot mij weer te binnen wat het oude mannetje nog meer had gezegd.

We mochten naar hem toe maar hoe en wat had ik niet begrepen.

Dus wij terug naar het marktplein en proberen te kijken wat hij mij had uitgelegd.

We waren geestelijk helemaal kapot.

We gingen kleine lugubere straatjes in.

Nog een hoek en nog een hoek.

Hey daar zie ik een bordje met spaghetti.. zou die oude man dat bedoeld hebben?

We lopen er naar toe

Het is een oubollig restaurantje..

Het is daar koel, donker en armoedig.

Plastic kleedjes op tafel, ventilator aan plafond en veel vliegen…

Maar.. we zijn dol blij met de herkenning van de Oude baas.

Hij komt heel enthousiast op ons af lopen.

Hij vraagt of we de ambassade hebben gesproken en we knikken ja. Dan wijst hij naar een tafeltje waar twee mannen zitten.

De twee mannen nemen het gesprek van de oude man over….

En… Wat een heerlijkheid om te horen dat het twee mannen Hollandse mannen waren!!!!!

Owhhh Gelukkig.. Hulptroepen?

Ze vertelde dat ze werken in Italië en hun gezinnen op de camping staan, ze doen archeologisch werk.

We leggen ons hele verhaal uit en ze vinden het verschrikkelijk.

We maken een plan de campagne één man gaat met Nico mee naar de camping om onder het gasfornuisje de reservesleutel van de auto te halen.

Ik zou bij de andere man blijven.

Dit was nodig omdat de mannen samen vrij konden reizen met de trein. Hij had dus kaartjes voor twee.

Nico zou mij nooit zomaar alleen laten met een vreemde man in een vreemd land in een hele rare plaats, maar in dit geval, kon het niet anders.

Shit.. Niemand rookte..

Ik snake ernaar…

Hmmm.. Ik vond het ook doodeng om alleen bij die vreemde man te blijven in dat zwoele eettentje..

Maar ja we werden geholpen dus ja, Stien niet zeuren.

Maar voordat ze weg zouden rijden, kregen we eerst een heerlijk bord met spaghetti en een colaatje.

Wat een teamwork.. Zo zie je maar.. ik dacht eerst dat het oude mannetje bij het complot hoorde en nu is hij een van onze hulptroepen.

Weeer zo een vooroordeel…

De man met wie ik samen bleef begon een geanimeerd gesprek en bood me een wijntje aan.

Owh.. Dat was precies wat Ik nodig had.. Een engel die over mijn tong gleed.

Het leven kreeg weer Een beetje zin..

 

Het duurde en duurde… En ik kreeg nog een wijntje, maar nu voelde ik, dat het insloeg als een bom.

Na een hele lange tijd, zo leek het voor mij, kwam Nico Eindelijk terug met die meneer en in zijn hand de bewuste autosleutel.

Yes deze hadden we weer tot onze beschikking.

Nico keek naar mij.

Met andere woorden hoe is het Hier gegaan??

Pfff… en ik zag dat hij zag dat ik een beetje teut was.

Wha ha..

Oepsie het was echt zo..

Twee glaasjes, veel te snel gedronken en in deze omstandigheden ZEKER!!!!

We hebben het er vaak nog over ….

Nu jaren later nog..

Maar oké..

We spraken af met deze twee mannen dat we naar hun camping zouden komen bij hun vrouwen en hun kinderen om er nog eens rustig over na te praten.

Natuurlijk zouden wij daar cadeautjes gaan brengen.

We hadden in onze koffer Hollandse kaas en dropjes en misschien dat we ze daar best wel heel erg blij mee konden maken.

Ja je wil zo graag wat terug doen voor deze kanjers.

Ook voor ons oude lieve opaatje..

We gaven onze spaghetti man een hand en bedankte hem heel hartelijk.

Hoe fantastastisch had hij ons geleid naar de twee Hollandse mannen die ons begrepen. En de opvang met geld en eten.. Tja… Een God’s wonder noem ik dit hele gebeuren.

We zouden na onze vakantie in Holland op de sloop een koplamp kopen voor zijn oude peugeootje en opsturen. We hebben zijn adres genoteerd.

We zijn doodop, stil en leeg terug naar de camping gereden. Letterlijk en figuurlijk.

In ons campingkastje hadden we vast nog wel wat te eten in de hoop dat het geld zeer snel gestort zou zijn om aan de terugreis te beginnen.

En zo zijn we ook de camping gaan zoeken waar de twee mannen met hun gezinnen stonden..

We hadden ze gevonden.

Zo konden we ons kleinigheidje.. onze Hollandse kaas en Hollandse dropjes afgegeven.

We zeiden ook… we weten niet hoe we jullie moeten bedanken.

We zijn ongelooflijk dankbaar dat je mee bent gereden voor het sleuteltje en dat we Hollandse mensen hadden waar we mee konden praten.

En weet je wat toen hun antwoord was…

Jullie zouden ons heel blij maken…

MET..

Als jullie andere mensen die in nood komen net zo ten dienste staan als dat wij nu voor jullie hebben gedaan.

BAM… DIE KOMT AAN!!!!!!

Wauw wat een prachtig antwoord.

Dit is ons altijd bijgebleven en we hebben het gelukkig nog niet hoeven te gebruiken, maar… als zoiets zou gebeuren… staan wij samen vooraan om deze mensen er doorheen te slepen en te helpen waar we kunnen.

Het voelde zo fantastisch!!!

Ook dit verhaal krijgt nog een vervolg… Haha..

En waargebeurd hè..

Volgende week de rest.

Ps..

Ons huurhuisje gaat zo goed met de aankomende maanden qua boekingen..

Juli is al vol, augustus ook en nu ook half september al en ook heel oktober.

Het is echt Super!

Ik dacht een blog te gaan schrijven, om klandizie te krijgen.

Maar dat is echt niet nodig hoor.

Het loopt vanzelf.

Dus kan er zo mee stoppen.. Whahaha….

Ik hoop, dat ik straks weer hele leuke verhuur verhalen met jullie mag delen.

 

Wordt vervolgd.. 🧡…….